Koncepcja rodzinnej fenografii, której [Autorki] podporządkowały swój namysł nad dorobkiem literackim Ferenc, Jankowskiego, Janko i Wieczorek, pozwala na ogląd dwuaspektowy, uwzględniający zarówno wymiar indywidualny badanych tekstów, jak i ich wzajemną kontekstowość. Obu modelom lektury sprzyja przejrzysta kompozycja publikacji poszczególne segmenty poświęcone tytułowym bohaterom książki z sukcesem wpisują się w stan badań na ich temat, tworząc jednocześnie strukturę potencjalnie dialogową, to jest opartą na wymianie wątków i wniosków, której może podjąć się czytelnik pracy. Tę swoistą kłączowatość, którą podpowiada /Fenografia rodzinna/, wypada uznać za jej największą zaletę, odzwierciedla ona bowiem model literatury pojmowanej jako system naczyń połączonych, którego podstawą funkcjonowania jest nieustannie toczony, Bachtinowski z ducha, dialog i alternacja myśli. (*Z recenzji dr hab. Iwony Gralewicz-Wolny*) Tytułowa fenografia rozumiana jest tu jako badanie literacko zakodowanych rodzinnych interakcji, rekonstrukcja odbywającego się w tekstach dialogu rodziców i ich dzieci, tropienie śladów rodzinnej autorecepcji, ujawniającej wzajemne zależności i inspiracje. U podstaw tej wielopodmiotowej i wielokrotnie (poetycko i prozatorsko) relacjonowanej opowieści leżą dramatyczne wydarzenia wojenne w rodzinnej wsi Sochy, które jak przekonująco pokazują autorki ukształtowały życie i pisarstwo nie tylko Teresy Ferenc, lecz zorganizowały wyobraźnię lub stały się negatywnym punktem odniesienia także dla form pisarskich pozostałych członków rodziny. (*Z recenzji dr hab. prof. UAM Joanny Grądziel-Wójcik*) *
czuly.jpg)
.jpg)
