Autor podejmuje językoznawczą refleksję nad pojęciem nienawiści w języku polskim. Materiałem do analizy są uznane dzieła literatury polskiej różnych epok, których kanon powinien być czytelnikowi dobrze znany, a przez to lektura monografii Wrasta w serce i zatruwa krew szczególnie satysfakcjonująca. Do egzemplifikacji zjawiska posłużyły również słowniki języka polskiego, elektroniczne korpusy językowe oraz współczesne wypowiedzi medialne. Dokonana na kartach książki analiza jest w pełni usystematyzowana, napisana atrakcyjnym językiem, który należy do rzadkości w studiach naukowych. Obejmuje badania etymologiczne, analizę leksykograficzną słowotwórczą, semantyczną, pragmalingwistyczną które prowadzą do odkrycia wniosków na temat celowości użycia słowa i odpowiedzialności za jego używanie, co wyraźnie zaznacza się w przywołanej poezji Jana Kochanowskiego czy Zbigniewa Herberta. W książce z jednej strony mamy do czynienie z obiektywizmem naukowym, ścisłą analizą językoznawczą, z drugiej wyłania się z jej stron wyrazisty obraz Autora, z jego przekonaniami, sposobem patrzenia na świat. Sprawia to i styl, i sposób prowadzenia wywodu. Badacz, śledząc skrupulatnie losy wyrazów z rodziny nienawidzić w polszczyźnie, poszukuje własnych odpowiedzi na pytania dotyczące funkcjonowania tego pojęcia na przestrzeni wieków, jego ewolucji, a przede wszystkim jego obecności we współczesnym dyskursie społecznym. Być może nie ze wszystkimi interpretacjami czytelnik się zgodzi, ale niewątpliwie książka stanowi zachętę do dyskusji, lecz dyskusji opartej nie na emocjach (a przynajmniej nie tylko na emocjach), ale na głębszej refleksji dotyczącej i historii, i współczesności.
.jpg)
czuly.jpg)
