Święty Paweł był, jest i będzie najwspanialszym mistrzem dla chrześcijan, zwłaszcza dla tych, których Bóg powołał do misji apostolskiej wśród pogan, których w naszym świecie jest coraz więcej. Od niego można się uczyć, jak żyć i nie żyć, aby Stwórcy się podobać, jaką drogą iść albo nie iść do Źródła i wiecznych pastwisk, utraconego raju, do apokalipsy już teraz i tutaj, a nie dopiero kiedyś. Został powołany do głoszenia Ewangelii Bożej, do szerzenia orędzia łaski Bożej, która w Chrystusie jedna człowieka z Bogiem, z samym sobą i z innymi. Choć żył przed dwoma tysiącami lat może być mistrzem każdego czasu, także naszego. Uważał siebie za apostoła narodów i nim był duszą i ciałem, bez reszty, głęboko przekonany, że to Bóg go powołał, wybrał i posłał. I to przekonanie oraz troskę o to, aby imię Jezusa znane było wszystkim ludziom przypieczętował męczeńską śmiercią. Temu przewspaniałemu Apostołowi, jego życiu i działalności oraz jego światu jest poświęcona niniejsza praca. Każdy człowiek ma swój świat. Zwiększa się on z jego wiekiem. Począwszy od tego małego w łonie matki po ten nieskończony po przekroczeniu bram wieczności. Jest świat wewnętrzny i zewnętrzny. To przede wszystkim ludzie, z którymi i wśród których on żyje, których spotyka, których kocha lub którzy go kochają albo nienawidzą. To także miejsca, w których był lub pragnął być, wsie i miasta, góry i doliny, wyspy, kraje, kontynenty najogólniej mówiąc żywy lub nieożywiony świat, w którym człowiek został zanurzony lub w który świadomie albo przypadkowo wchodzi. Nieskończona jest lista elementów tego geograficznopolitycznoreligijnego świata człowieka, w którym się rodzi, wzrasta, żyje i pracuje, raduje się i cierpi, i umiera. Także objawienie Boga ma wymiary geograficzne i topograficzne.
.jpg)
czuly.jpg)
