Książka wpisuje się w nurt badań nad szeroko pojętymi polsko-francuskimi zależnościami kulturowymi i relacjami artystycznymi. W planie szczegółowym podej-uje analizę bezprecedensowego po II wojnie światowej przepływu będącego następstwem politycznej odwilży dzieł sztuki, wystaw i samych artystów polskich nad Sekwanę, który w stolicy sztuki postrzegany był jako la vague polonaise polska fala. Zasługą Autora jest charakterystyka złożoności logiki sytuacji mit Paryża jako centrum sztuki oraz nowoczesności był nadal ważny i odznaczał się niesłabnącą żywotnością, lecz istotnej zmianie uległa przecież kondycja polskich artystów, odciętych właściwie od świata Zachodu po '48 roku żelazną kurtyną. [] Czytelnik otrzymuje książkę ważną, chwilami fascynującą, podejmującą tu i ówdzie polemikę z nazbyt utrwalonymi stereotypami. Rzeczowość historycznej narracji i umiejętność stopienia jej z oceną polskich przedsięwzięć w środowisku tak wymagającym i kosmopolitycznym, jakim nadal był Paryż w omawianym okresie, sprawiają, że mamy przed oczyma w rzeczy samej rozległą panoramę jednego z najważniejszych aspektów relacji Polski z Zachodem w II połowie XX stulecia. Z recenzji prof. dra hab. Ryszarda Kasperowicza
.jpg)
czuly.jpg)
